Opowiadnie 21

Eddie

            Twarz Patricii wyrażała więcej bólu, niż można to sobie wyobrazić. Leżała i zwijała się z bólu, ja nie mogłem nic zrobić. Kat o twarzy Alfie’ go zadał kolejny cios, a z jej klatki piersiowej wytrysnęła  fontanna krwi.

                Chłopak zaśmiał się perliście i zniknął w wirze długiej, czarnej szaty . Teraz była tam tylko ona… martwa. Blada jak śnieg i z oczami, które patrzyły w sufit.  Jej karminowe usta nie zatrzymały się w uśmiechu, a w grymasie bólu..

            Obudziłem się zlany potem i drżący.  Patricia leżał koło mnie, nieświadoma tego, co mi się śniło. Wtuliłem się w jej plecy, a ona mruknęła coś niezrozumiałego. Błogo sobie spała.

            Znajdowaliśmy się w szpitalu im. Św. Elżbiety.  Patricia, oczywiście jako pacjentka leżała tam na obserwacji, a ja jej towarzyszyłem. Na szczęście jutro mieliśmy – a właściwie ona miała -  stąd wyjść. Zasnąłem wtulony w moją ukochaną, nieświadomy tego, że jutrzejszy dzień mógł na zawsze odmienić nasze życie.

            Rankiem przyszli lekarze na obchód. Powiedzieli, że wszystko jest w porządku i że najprawdopodobniej już dzisiaj Patricia odbierze wypis. 

             W południe wpadła Trudy, mówiąc rozpromieniona, że bardzo się cieszy, że dzisiaj już wracamy. Zauważyła też, że schudliśmy i wyciągnęła zza pleców papierową torbę.

-Macie tam coś pożywnego, ale nie pokazujcie lekarzom – roześmiała się Trudy i wyszła.

            Rzeczywiście, po raz pierwszy od dawna zjedliśmy coś pysznego. Szpitalne posiłki były ohydne. Cóż, ale Trudy okazał się być dla nas wybawieniem.

            Gdy szliśmy po wypis, byłem lekko zdenerwowany. Zostałem pod gabinetem i uzbroiłem się w cierpliwość. Nie mogłem wejść z Patricią, bo nie byliśmy spokrewnieni. Eh..  moja ukochana wróciła nadzwyczaj szybko. Usiadła obok mnie i dopiero wtedy zauważyłem jej wyraz twarzy. Była w szoku.

- Boże.. co się stało? – byłem przerażony.

- Jestem w ciąży.

  

Hahahha. No to namieszałam. Cóż... Dodam następne opowiadanie, gdy będzie, uwaga, 20 komentarzy. Dacie radę? Wierzę w Was ;)