Opowiadanie 11

Z dedykacją dla Patricii Miller i Chochliczka

Patricia

-Fabes, załóż koszulę po pierwsze – pouczyłam go, a on posłusznie poszedł się przebrać. Wrócił po minucie.

- Może być- skomentowałam wybuchając śmiechem.

Po chwili i on się śmiał.

-Dobrze. Co zamierzasz jej powiedzieć?

-Eee… no..- jąkał się.

-Słuchaj, spójrz jej w oczy i powiedz jej, że ją kochasz – podpowiedziałam.

-Okej. Kocham cię, Pat – zaśmiał się.

-Powiedz to przy Eddy’m. Chcę widzieć jego reakcje.

-Nie musi – usłyszałam zza drzwi.

Wszedł Eddy. Na widok jego miny ja i Fabian wybuchliśmy śmiechem. Musiałam się złapać łóżka, żeby się nie przewrócić.

-Hej! – oburzył się.

Spojrzał na mnie z czułością.

-Fabian, nie musisz przypadkiem gdzieś iść – zapytałam.

Eddy

Gdy wyszedł pocałowałem Patricie

-Wybaczysz mi?- zapytałem.

-Co mam ci wybaczać? To zwykła pomyłka – stwierdziłą lekko.

-Kocham cię.

Krótkie, ale muszę się uczyć. Przykro :0